Razgovor sa povodom: Protojerej stavrofor Dragi Veškovac

– Kruševački hramovi su izraz vere, nade i ljubavi –

Protojerej stavrofor Dragi Veškovac je paroh pri crkvi Lazarici od 1991. i sekretar Njegovog Visokopreosveštenstva Arhiepiskopa Mitropolita kruševačkog gospodina Davida od 2013. godine.

Rad na polju duhovne izgradnje Kruševca započeo je pre više od trideset godina dolaskom u Kruševac i crkvu Lazaricu.

Tokom godina revnosnog služenja Crkvi, odlikovan je više puta za svoj nesebični trud i doprinos crkvenom životu Kruševca. Zahvaljujući i njegovom radu u našem gradu izgrađeni su mnogi hramovi u Slavu Božiju i na radost vernika. Uradio je puno toga i na polju kulture grada, organizovanjem hora Sveti Knez Lazar, duhovnih tribina, promocija knjiga i predavanja različitih autora iz raznovrsnih oblasti u amfiteatru crkve Lazarice, a sve na duhovnu i opštu korist Kruševljana.

Na Vidovdan ove godine uručena mu je plaketa Grada Kruševca za izuzetan doprinos očuvanju i negovanju kulture i duhovnosti učešćem u realizaciji brojnih kulturnih manifestacija i doprinosu izgradnji i obnovi hramova na području Grada Kruševca.

Dolaskom Vladike Davida, i ustanovljenjem Eparhije kruševačke otpočeo je duhovni i materijalni procvat, izgradnjom crkava i manastira i obnovom svetinja na Duhovnim bedemima prestonog grada cara Lazara.

Uskoro će tri nove crkve u Kruševcu biti osveštane – Crkva Cara Lazara u blizini Kasarne, Crkva Svetog Apostola Pavla i Svetog Nikole u Ujedinjenim nacijama i Crkva Svetog Nikole i Svetog Agatonika u krugu Trayal Korporacije.

Izgradnja veličanstvenog hrama na Bagdali posvećenog Svetim Arhangelima teče planiranom dinamikom, a do kraja avgusta biće postavljeni svi krstovi na kupole. Novi Hram Svete Petke biće izgrađen u kompleksu Starog aerodroma, kao zahvalnost omiljenoj srpskoj Svetiteljki, čije su čudotvorne mošti sedam godina bile u Crkvi Lazarici.

Recite nam kako je tekao vaš životni put?

– Bogu blagodarim za sve, pre svega što me je iz nebića priveo u biće, kroz moje, sada već pokojne roditelje, oca Tomislava, koji je umro veoma mlad u 24. godini, i majke Milke. Rođen sam 27. februara 1963. godine u selu Riđevštica, opština Trstenik. Selo maleno, ali vrlo značajno po mnogo čemu. To malo selo izrodilo je preko 50, 60 monahinja, monaha i sveštenika. Najviše je bilo monahinja.

Posle Drugog svetskog rata, veliki broj devojaka iz našeg sela otišlo je u razne manastire. Dve moje tetke (očeve sestre) bile su monahinje i svoj monaški podvig završile u manastiru Sveti Roman, nedaleko od Kruševca. Od petog razreda osnovne škole sam razmišljao o tome da upišem Bogosloviju. Prva četiri razreda osnovne škole završio sam u Riđevštici, a ostale razrede pohađao sam u Stopanji.

Nakon završetka osnovne škole, septembra 1978. upisao sam Bogosloviju u Prizrenu. Profesori su bili fantastični, a tamo je bio i tadašnji Episkop raško- prizrenski Pavle, potonji Patrijarh. Sveti čovek, čiju svetost smo mi, učenici Bogoslovije, veoma osećali. Kada sam ga prvi put video, kao da sam video anđela u telu. Bogosloviju sam završio 1983. godine.

Naredne godine išao sam na odsluženje vojnog roka, a 1985. oženio sam Ružicu i rukopoložen sam u čin đakona, na Pavlovdan, 13. jula u manastiru Mrzenici od strane Njegovog Preosveštenstva Vladike niškog gospodina Irineja, potonjeg Patrijarha srpskog. Bio sam njegov đakon i sekretar u Nišu punih pet godina. U Niškoj Banji bio sam paroh godinu i po dana, a 1991. postavljen sam za paroha kruševačkog pri našoj divnoj i drevnoj svetinji Lazarici.

Kao paroh kruševački, obavljao sam dužnost sekretara crkvene opštine, namesnika lazaričkog i starešine crkve Lazarice. Od 2013. godine sam na poslušanju ličnog sekretara Njegovog Visokopreosveštenstva Arhiepiskopa i Mitropolita kruševačkog g Davida. Pomenuo sam da sam se oženio Ružicom 1985. godine, i to smatram za veliki Božiji blagoslov.

Bog nam je podario tri kćeri. Najstarija se posvetila monaškom podvigu. Već 21 godinu je monahinja. Srednja ćerka se udala u Beogradu i tamo živi i radi. Njenom suprugu i njoj Bog je podario dva sina i ćerku. Najmlađa se udala u Nišu. Njih dvoje su ove godine dobili ćerku.

U kojim ste aktivnostima učestvovali od kada ste postali paroh lazarički?

– Božija je milost što sam bio svedok svih velikih duhovnih promena u Kruševcu. Prvo kada je izgrađen parohijski dom crkve Lazarice. Otac Ljubivoje Radović je tada bio starešina crkve. Zatim smo uz pomoć dobrih ljudi iz Kruševca 2002. obeležili mesta gde bi trebalo hramovi da se grade, po blagoslovu tadašnjeg Episkopa niškog Irineja.

Kada je formirana Eparhija kruševačka, blagoslovom Episkopa kruševačkog gDavida, uspeli smo, Bogu hvala, da sagradimo hramove u krugu bolnice, naselju UN i u krugu kasarne. Treći hram se zida na Bagdali. Njegoševa kapela, Hram Svetog Jovana Krstitelja i veliki budući Saborni Hram Svetog Arhangela Mihaila i Gavrila.

Tu su i hramovi kod Vaspitno- popravnog doma, u dvorištu Trayal Korporacije, mala crkvica Svetog Đorđa u Šumicama… Pre 2000. godine sagrađen je i Hram Pokrova Presvete Bogorodice na Rasini, koga je osveštao tadašnji Vladika niški Irinej. Vladika Irinej je osveštao i Hram Vaskrsenja Hristovog na Novom groblju. Važno je napomenuti da je osvećenje Hrama u Vaspitno- popravnom domu izvršio Njegova Svetost Patrijarh srpski g Porfirije sa Episkopom kruševačkim i sveštenstvom kruševačke Eparhije.

Nadamo se da će on sa našim Mitropolitom da osvešta i hram kod kasarne, jer je i on služio vojsku u kasarni „Car Lazar”. Velika je radost da u jednom gradu svaki kvart ima svoj hram. Mi smo to zaista svim srcem činili u ime Božije, radi proslave imena Božijeg i u slavu Božiju. Crkve gradimo da ih vidi Bog i da bi se u njima molili. U crkvi u krugu kasarne počela je da se redovno služi Liturgija. To je osma crkva u kojoj se svake nedelje služi Sveta Liturgija.

Hramovi u Kruševcu su prepuni vernika, što je zaista velika radost. Imali smo potrebe da ih gradimo, a to su razumeli „gradski oci“ i sve ključne ličnosti u gradu. Nismo imali nikakvih neprijatnosti, kao što je slučaj u nekim drugim mestima, gde se teško dolazi do dozvole. U Kruševcu od 1904, kada je završen Hram Svetog Đorđa, nisu se gradili hramovi sve do devedesetih godina prošlog veka. Ceo vek je prošao, a da se nijedan hram nije sagradio.

Ako Bog da, sagradićemo i na Starom aerodromu Crkvu Svete Petke i još jedan manji hram u naselju Bare. Tako će svi delovi grada imati svoje hramove, blagodareći Bogu i svim dobrotvorima. Svi hramovi u Kruševcu su izraz vere, nade i ljubavi svih nas sveštenika na čelu sa Mitropolitom g Davidom i vernika grada Kruševca.

Da li možete da izdvojite najteži trenutak u vašem životu? Kada ste imali najviše iskušenja?

– Gde je blagodat Božija, tu su i velika iskušenja. Kada sam postao đakon na mene se izlila blagodat Duha Svetoga kroz svetu tajnu sveštenstva. Blagodarim Bogu što su sva iskušenja koja su se na putu mome javljala prevaziđena uz Njegovu pomoć.

Za sve nas koji pamtimo zadnje decenije 20. i početak 21. veka, najveće iskušenje je bilo 1999, za vreme bombardovanja. Veliki broj naših parohijana tada je mobilisan, bili su na Kosovu i Metohiji. Svih 78 dana u Lazarici smo služili moleban u podne. Bog nas je pogledao. Nas trojica sveštenika crkve Lazarice nismo imali poginulih parohijana.

Dakle, iskušenja je bilo i biće ih, ali se uvek prevazilaze uz Božiju pomoć. Ne smemo da se plašimo, nego ako moramo da stradamo, onda da to bude na putu pravde i istine Božije. Patrijarh Pavle nas je upravo tako naučio.

Koja je vaša poruka vernicima?

– Potrebno je da slušamo reč Božiju i da je ispunjavamo. Na jednom mestu u Svetom Jevanđelju stoji: „Blaženi su oni koji slušaju reč Božiju i koji je tvore”. Druga poruka je da se sabiramo u našim hramovima i budemo učesnici Svetih Božanskih Liturgija, da bi nam sve sveto i čestito bilo i milome Bogu pristupačno.

Ognjen Milićević