Na današnji dan: Slavimo Boru Mihailovića – oca kruševačkog teatra

Jedan od osnivača kruševačkog glumišta svečano je proslavio 50-ogodišnjicu neobično bogatog bavljenja glumom 1971. godine. Nepotrebno je reći da mu Kruševačko pozorište duguje veoma mnogo

Fotografija prikazuje Boru, već u penziji, prilikom nastupa na „Večerima starog Kruševca“ 5. januara 1979. godine.

Borisav Bora Mihailović rođen je u učiteljskoj porodici u Gornjem Stupnju 1899. godine, preminuo u Beogradu 5. IV 1992. U Kruševcu je završio osnovnu školu i gimnaziju, a u Beogradu Filozofski fakultet, odsek nemačkog jezika i književnosti. Uporedo je bio i student Glumačke škole, u njenoj prvoj klasi od 1921. do 1923. Diplomu mu je potpisao Branislav Nušić, kao član ispitne komisije i načelnik Umetničkog odeljenja pri ministarstvu prosvete.

Umetničku karijeru započeo je aprila 1922. godine. Na osvećenju crkve Ružice, kazuje pesmu „Golgota“ Milete Jakšića. Odmah dobija angažman u Narodnom pozorištu u Beogradu, ali iz zdravstvenih razloga napušta posao glumca.

Bio je profesor gimnazije u Štipu i član tamošnjeg pozorišta (1928. i 1929), a zatim profesor gimnazije u Kotoru (1930–1932), gde je i član Bokokotorskog pozorišta.

U Kruševcu, nakon tog putešestvija, predaje nemački jezik u Gimnaziji. Odmah se prihvatio pozorišta, najpre u dramskoj sekciji u Gimnaziji, a zatim u Pozorišnom odseku pri Sokolskom društvu.

Nakon Drugog svetskog rata, od 1946. upravnik je profesionalnog pozorišta u Kruševcu, reditelj i prvak drame. Radio Beograd je uradio dve radio emisije o Mihailoviću: „Pozorište moje mladosti“ (snimak se čuva u Muzeju pozorišne umetnosti u Beogradu), i „Kod dva bela goluba“.

Bora Mihailović s pravom slovi za rodonačelnika kruševačkog teatra i pedagog koji je odgajio prvu posleratnu generaciju čuvenih „čarapanskih“ glumaca – Rade, Čkalje, Đuze, Taška, Puzića…

Čkalja: Borin predmet je bio veličanstven i gorak

„Njegov predmet je bio veličanstven i gorak. Posvetiti se „daskama koje život znače“ i to do smrti i kroz svu tegobu poziva voleti ljude, praštati im a živeti životom isposnika“ (Miodrag Petrović – Čkalja)